آئین مستان

خداوندى چنین بخشنده داریم

كه با چندین گنه امیدواریم

كه بگشاید درى كایزد ببندد

بیا با هم در این درگه بنالیم

خدایا! گر بخوانى ور برانى

جز انعامت در دیگر نداریم

سرافرازیم اگر بر بنده بخشى

وگرنه از گنه سر برنیاریم

زمشتى خاك ما را آفریدى

چگونه شكر این نعمت گزاریم

تو بخشیدى روان و عقل و ایمان

وگرنه ما همان مشت غباریم

تو با ما روز و شب در خلوت و ما

شب و روزى به غفلت مى گذاریم

نگفتم خدمت آوردیم و طاعت

كه از تقصیر خدمت شرمساریم

مباد آن روز در درگاه لطفت

به دست ناامیدى سر بخاریم

خداوندا! به لطفت با صلاح آر

كه مسكین و پریشان روزگاریم

بنده من چرا دگر خدا خدا نمی کنی

چرا مرا ز سوز دل دگر صدا نمی کنی

ریشه دوانده در دلت غفلت و لذت گناه

محبت تو کم شده به ما وفا نمی کنی

مگر خدای دیگری به غیر من گرفته ای

که با من غفور تو دگر صفا نمی کنی

مگر ز من چه دیده ای که این چنین بریده ای

منتظر تو مانده ام چرا نوا نمی کنی

چرا مرا ز خانه دلت برون نهاده ای

چرا دل شکسته را خانه ما نمی کنی

ز فاطمه به سوی تو سلام می رسد ولی

چرا برای مهدی اش کمی دعا نمی کنی

برای ناله های تو دل حسین تنگ شد

چرا به روضه اش دل خویش دوا نمی کنی

برات کربلای تو به دستهای زینب است

چرا هوای رفتن کرب وبلا نمی کنی

پیش از آنی که به هر بی سر و پا دلبندم

کمکم کن که به مردان خدا دلبندم

من که باید به بقای ابدی ره یابم

آخر از چیست که بر اهل فنا دلبندم

هیچ کس از من غفلت زده پرسش نکند

که چرا بر سخن اهل خطا دلبندم

من که باید به عنایات تو دل خوش دارم

به چنین نفس بداندیش چرا دلبندم

جسم و جانم شده بازیچه ی شیطانک ها

مگذارید به فرمان هوا دلبندم

نه به قدرت طلبان نه سیاست زدگان

جای آنست کمی بر صلحا دلبندم

درد عصیان سرطان دل بیمارم شد

کو طبیبی که به نامش به شفا دلبندم

دل نا اهل مرا خبره طبیبی بفرست

من نه آنم که به درمان و دوا دلبندم

من که درمان خود از تربت دلبر جویم

به کجا جز حرم کرب و بلا دلبندم

شهدا کرب و بلایی شده واقعی اند

بگذارید به یاد شهدا دلبندم

مرغ عشق سحری گشته دلم می خواند

ای گل فاطمیون آه بیا دلبندم

از ما عجیب نیست دعایی نمی رسد

از تحبس الدعا که صدایی نمی رسد

ما تحبس الدعا شده ی نان شبهه ایم

آنجا که شبهه است عطایی نمی رسد

پر باز می کنم بپرم، می خورم زمین

بال و پر شکسته به جایی نمی رسد

باید تنم پی سپر دیگری رود

با روزه های ما به نوایی نمی رسد

با دست خالی از چه پل دیگران شوم

دستی که وقف شد به گدایی نمی رسد

ای میزبان فدای تو و سفره چیدنت

آیا به این فقیر غذایی نمی رسد

من سالهاست منتظر یک ضمانتم

آخر چرا امام رضایی نمی رسد

از من مخواه پیش از این زندگی کنم

وقتی برات کرب و بلایی نمی رسد

بر عفو بی حسابت این نکته ام گواه است

گفتی که یأس از من بالاترین گناه است

من غرق در گناهم مسکین و رو سیاهم

تنها توئی پناهم لا تَقنَطُوا گواه است

هرگز نمی پسندی در بر رویم ببندی

آخر کجا گریزد عبدی که بی پناه است

در دیده اشک سُرخم بر چهره رنگ زردم

مویم شده سفید و پرونده ام سیاه است

باز آمدیم به سویت برگشته ام به کویت

این بنده فراری محتاج یک نگاه است

دست از ثواب خالی پرونده از گنه پر

پایم بود لب گور کارم فغان و آه است

من عهد خود شکستم من راه خویش بستم

ورنه به جانب تو هر سو هزار راه است

یک یا الهی العفو جبران جرم یک عمر

یک شام قدر با تو به از هزار ماه است

یک جمله با تو گفتن ذکر هزار سال است

یک لحظه بی تو بودن یک عمر اشتباه است

میثم به خود نگاهی جبران این سیاهی

یا اشگ شامگاهی یا ورد صبحگاه است

این منم، بیدار، از هول گناه

مى كنم، بر آسمان شب، نگاه

این منم، از راه دور افتاده اى

رایگان، عمر خود از كف داده اى

این منم، در دستِ غفلت ها اسیر

اى خداى مهربان، دستم بگیر

گرچه من پا تا به سر، آلوده ام

رُخ به درگاه تو آخر سوده ام

جانم از غم سوزد و، دارم خروش

اى خداى رازدار پرده پوش

آمدم، با چشم گریان آمدم

گر گنه كارم، پشیمان آمدم

یا رئوف یا رحیم و یا رفیع

چارده معصوم را آرم شفیع

ناگهان، آمد به گوش دل ندا

مژده اى از رحمت بى انتها:

«یا عِبادى، اَلَّذِینَ اَسْرَفُواْ»

از نوید رحمتم، «لا تَقْنَطُواْ»

با چنین رأفت كه مى خوانى مرا

كى خداوندا، بسوزانى مرا

كى شود نومید، از رحمت «حسان»

تا كه دارد چون تو ربّى مهربان